Η υπερευαισθησία της οδοντίνης αναγνωρίζεται σαν μία συνήθης
παθολογική κατάσταση των δοντιών και συχνά αναφέρεται χαρακτηριστικά σαν
«το κοινό κρυολόγημα της Οδοντιατρικής».
Από τον ορισμό της αυτή η παθολογική κατάσταση χαρακτηρίζεται από ένα μικρής διάρκειας αλλά οξύ πόνο που προκύπτει από την αποκαλυμμένη οδοντίνη και σε αντίδραση σε διάφορα ερεθίσματα που συνήθως είναι θερμικά, επαφής, χημικά, οσμωτικού τύπου ή παρόμοια και δε μπορούν να αποδοθούν ή να συνδεθούν με οποιασδήποτε άλλης μορφής παθολογική κατάσταση ή άλλο πρόβλημα των δοντιών.
Πρόκειται για ένα σύνηθες κλινικό εύρημα που εμφανίζει μεγάλη διακύμανση στα ποσοστά εμφάνισής της στους ασθενείς και σίγουρα δεν πρόκειται για μία νέα νόσο δεδομένου ότι αναφέρεται εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια στην Οδοντιατρική.
Τα τυπικά συμπτώματα είναι ένας μικρής διάρκειας και οξύς πόνος που προκαλείται από ερεθίσματα στην αποκαλυμμένη οδοντίνη.
Για μεγάλο διάστημα η αποκάλυψη της οδοντίνης συνδεόταν με την ανεπαρκή τεχνική στοματικής υγιεινής και ειδικότερα με την ανεπαρκή ή κακή χρήση της οδοντόβουρτσας ενώ σήμερα το πρόβλημα έχει αρχίσει να μετατοπίζεται και εστιάζεται στην αποτριπτική δράση της οδοντόκρεμας.
Όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη παθολογική κατάσταση, έτσι και η υπερευαισθησία της οδοντίνης μπορεί να αποφευχθεί. Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει να δοθεί έμφαση σε 3 σημεία, στη στοματική υγιεινή, στη σωστή παρέμβαση στο περιοδόντιο αλλά και στην αποφυγή της επιθετικής λεύκανσης των δοντιών. Νέες παράμετροι που συντελούν στη σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος είναι το σωστό χρονοδιάγραμμα βουρτσίσματος των δοντιών μετά την κατανάλωση όξινων, διαβρωτικού τύπου τροφών και ποτών καθώς και η εφαρμογή μιας μη επεμβατικής στρατηγικής που συνίσταται στη χρήση απευαισθητοποιητικής οδοντόκρεμας που περιέχει νιτρικό κάλιο και φθόριο. Βέβαια υπάρχει και η επεμβατική στρατηγική που συνίσταται στην αποκατάσταση των διαβρώσεων.
Από τον ορισμό της αυτή η παθολογική κατάσταση χαρακτηρίζεται από ένα μικρής διάρκειας αλλά οξύ πόνο που προκύπτει από την αποκαλυμμένη οδοντίνη και σε αντίδραση σε διάφορα ερεθίσματα που συνήθως είναι θερμικά, επαφής, χημικά, οσμωτικού τύπου ή παρόμοια και δε μπορούν να αποδοθούν ή να συνδεθούν με οποιασδήποτε άλλης μορφής παθολογική κατάσταση ή άλλο πρόβλημα των δοντιών.
Πρόκειται για ένα σύνηθες κλινικό εύρημα που εμφανίζει μεγάλη διακύμανση στα ποσοστά εμφάνισής της στους ασθενείς και σίγουρα δεν πρόκειται για μία νέα νόσο δεδομένου ότι αναφέρεται εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια στην Οδοντιατρική.
Τα τυπικά συμπτώματα είναι ένας μικρής διάρκειας και οξύς πόνος που προκαλείται από ερεθίσματα στην αποκαλυμμένη οδοντίνη.
Για μεγάλο διάστημα η αποκάλυψη της οδοντίνης συνδεόταν με την ανεπαρκή τεχνική στοματικής υγιεινής και ειδικότερα με την ανεπαρκή ή κακή χρήση της οδοντόβουρτσας ενώ σήμερα το πρόβλημα έχει αρχίσει να μετατοπίζεται και εστιάζεται στην αποτριπτική δράση της οδοντόκρεμας.
Όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη παθολογική κατάσταση, έτσι και η υπερευαισθησία της οδοντίνης μπορεί να αποφευχθεί. Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει να δοθεί έμφαση σε 3 σημεία, στη στοματική υγιεινή, στη σωστή παρέμβαση στο περιοδόντιο αλλά και στην αποφυγή της επιθετικής λεύκανσης των δοντιών. Νέες παράμετροι που συντελούν στη σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος είναι το σωστό χρονοδιάγραμμα βουρτσίσματος των δοντιών μετά την κατανάλωση όξινων, διαβρωτικού τύπου τροφών και ποτών καθώς και η εφαρμογή μιας μη επεμβατικής στρατηγικής που συνίσταται στη χρήση απευαισθητοποιητικής οδοντόκρεμας που περιέχει νιτρικό κάλιο και φθόριο. Βέβαια υπάρχει και η επεμβατική στρατηγική που συνίσταται στην αποκατάσταση των διαβρώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου